Het schilderij van de relaxed zittend/liggende vrouw stond op de bank, af en toe dronk ik een kop koffie of thee al kijkend naar het schilderij. En verder CV maken, tekst over mijzelf schrijven, expositielijst, prijslijst maken voor de exposities in het Clockhuijs te Haren, een grote expositie met wel 100 werken, die ik woensdag 30 mei ga inrichten. En voor de kunst in de etalage in Lochem, waar ik bij fashion Tuunte, 3 schilderijen kan hangen op dinsdag 29 mei, moet ook info komen, en een tweet.
Dat ene been van het schilderij bleef me bezig houden, die gaat naar de horizon, die wijkt, dat wil ik niet, dat been moet rechtop staan. Dus een paar kranten over de bovenkant van de bank, ter bescherming voor eventuele verfspatten, je weet maar nooit. En aan de slag met dat been, witte verf erom heen, zodat die naar voren komt, en iets bredere bovenbeen bij de knie, en YES gelukt, het been staat goed.

Het hertje dat al onder het been verschenen was heb ik gespaard, en de goeie kijker ziet bij de bosrand nog een hertje. Vorige week vrijdagavond had ik op weg naar huis van Losser, een zwarte en een bruine ree gezien, ik was zo verbaasd, een pikzwart reetje. Dus die heeft een plek gekregen in het schilderij.

Eergisteren ben ik nog verder gegaan op een schilderij van vorig jaar juni,
hetgeen ik per 1 juli dit jaar ga exposeren in galerie "de Burgerij" in Vorden.
Toen ik deze terugzag, bleef het gevoel hangen dat de liggende vrouw meer mimiek moest krijgen, meer moest ervaren, en door me weer te verbinden met het schilderij kwamen er meer aspecten waar ik nog verder op wilde werken.
Eerst:

nu:
Voor mij is het meer een geheel geworden,
de ruimte waarin deze mensen zijn is compacter,
waardoor er meer verbinding is.

Ik heb het weekend meegedaan aan de kunstroute Losser/Overdinkel, mijn neefje Freek heeft me geholpen met de opbouw, 40 paneeltjes plaatsen, over een afstand van 150 meter, dat zag er goed uit.
Zondag kwam Elsbeth de Jong altviool spelen, en ik schilderde haar klanken op een papier dat ik over een aantal paneeltjes had geprikt. Mensen stapten van de fiets, en kwamen in het gras zitten, geboeid kijkend en luisterend.

De momenten dat ik thuis was, kon ik naar het schilderij kijken van de liggende vrouw. Het schilderij beviel met toch nog niet, er was iets met de benen wat me stoorde, en ik vond de stijl ook te af,
daar ben ik op doorgegaan, met dit als resultaat:

als je goed kijkt zie je rechts tegen het zwarte bos een zwarte ree,
die had ik afgelopen vrijdagavond gezien, langs de snelweg,
en in de ruimte tussen de benen kwam nog een extra hertje tevoorschijn, die heb ik er ook ingelaten.

Vandaag verder gegaan met de liggende vrouw,
nog even zitten stoeien met het gezicht,
maar nu ben ik eruit.
Dit is ze geworden:

Afgelopen zondag was ik uitgenodigd te komen schilderen tijdens een promenade concert van Mirakel in de Koepel in Lunteren, een mooie uitkijktoren.
Het werd een ware performance,
met op elke verdieping iets anders, verschillende muziekstukken, en van de 2e naar de 3e verdieping op de trap een schildering van mij, en op de 3e verdieping mocht ik schilderen op prachtige zangklanken, daarna een compositie van Vincent Veneman, daarna Louis Amstrong. Waarbij het toch erg duidelijk is dat verschillende muziekstukken tot andere vormen leiden. De zang bracht dansende lichte figuren voort, de compositie gaf meer ronde vormen, en Armstrong leidde tot een stevig aanzetten tot vierkant abstract werk.
Het was fascinerend om mee te maken, en de muziek zo sterk te mogen ervaren.

De jonge vrouw kan nog even verwachtingsvol blijven kijken op het andere schilderij, ondertussen ben ik over een andere oude heen gegaan, en heb daar een relaxed liggende vrouw geschilderd die in een keer goed lag qua houding,
alleen het gezicht, daar ben ik mee aan het worstelen, soms vind ik het gezicht mooi maar niet sterk genoeg en dan verdwijnt die en verschijnt er een nieuwe, na vele pogingen ben ik maar even gestopt. En moet het maar even rijpen voor ik er weer op door ga, anders heb je kans dat straks de kleur van het hoofd zo anders is dan de rest dat het ook niet een geheel is.

 Ik vraag me af of het eigenlijk wel nodig is dat ze een gezicht krijgt, ik heb de indruk dat ze bij de eerste opzet eigenlijk nog sterker is.
 Ondertussen heb ik nog wel etsen gemaakt, en die staan er "zoef" meteen goed op. Dat geeft wel even een goed gevoel na dat geworstel.

Het vervolg van de jonge vrouw, de nimf, met het zwarte kistje, tja, ik loop vast in het volgen van een oude wijze van schilderen, doordat ik op een oud werk in wil grijpen,
dus nu een stap van nu toeboegen, de nimf verdwijnt, schetslijnen ontstaan van een nieuwe jonge vrouw, minder timide,
en dan.......
dan verdwijnt ook het mooie mysterieuze kistje,
wammmm, zwart erover,
en nu?.......? kijken en wachten, het oude is weg,........verdwenen, eronder.....,

Vervolg van het schilderij, de vlammen zijn veranderd in een zwart houten kistje,
en de jonge vrouw is een nimf geworden,
nou zo is het ook nog niet goed,
dat is toch het nadeel als je op oud werk doorgaat, dan blijf je in een oude sfeer en vorm hangen, dat werkt niet goed.

Vervolgproces van de jonge vrouw met vis naar jonge vrouw met vuur,